Bloodhunt/บลัดฮันท์

ได้โปรด อย่าลืม Favorite & Comment & Share กันนะครับ!

1806

บางที่ในมหานครเดวฟินเนีย

     ...ภายในห้องขังลึกใต้คฤหาสน์ ที่ที่ก้อนอิฐกุเก่านี้จารึกซับพันถ้อยเสียงกรีดร้องและคำพูดอ้อนวอนขอความเมตตา ที่ที่เลือดขังตามซอกสนิมจับเกิดเป็นก้อนเนื้อเน่าและทั้งหยาดเหงื่อกับน้ำตาก่อสึกกร่อนเสริมสนิม “เจ้ามาก่อนเวลา” ผิวเอ่ยจากปากสีซีดแห้งขาวของผู้ถูกจองจำ เขาอยู่ในหนึ่งในกรงขัง แต่งกายในชุดนักโทษที่รุงรังกับโซ่เหล็กรัดกุมเขาตั้งแต่คอลงมา คำพูดของเขาแผ่วบางแต่แฝงความขี้เล่นไว่ในโทนเสียง มันกวนอารมณ์ของยามผู้ซึ่งปรบไม้กระบองในมือด้วยความรำคาญ กลิ่นน้ำหอมบนจานถาดอาหารหรูของเขาถูกทิ้งไว้ไม่แตะยิ่งแสดงความเย้อหยิ่งและไม่ยินยอมจะมอบข้อมูลอะไรของเขา มันเหมือนแนวทางการปฏิบัติหรือหลักขั้นการกระทำที่ผู้คนมักทำกัน เมื่อ “พวกเขา” ใช้ไม้อ่อนไม่ได้ผลมันคงถึงเวลาสำหรับไม้แข็ง

“พวกเขาคันสมองและต้องการคำตอบ”

“และอะไรกันที่ทำให้คุณท่านหญิงเธอคิดว่าบลัดฮันท์เฒ่าๆอย่างข้าจะรู้เรื่องอะไรสักอย่าง?”

*เป้ง!* *เป้ง!*

นายยามรู้สึกหมดความอดทนในกริยาที่จองหองของเขา มันแทรกความโมโหรุนแรงในทุกครั้งที่เขาตีเหล็กกรงขัง เขาไม่ชอบไอ้บลัดฮันท์คนนี้และไม่ชอบดวงตาเหลืองๆสว่างนั้น

“อย่ามาโกหกกับข้าเจ้าบลัดฮันท์! แกอาจจะคิดว่ามีอำนาจเหนือจ้าวเหนือนายอยู่ข้างบน แต่ในกรงขังนี้แกมันก็ไม่ต่างอะไรไปจากหมาข้างถนน” ระบายเสร็จ ผู้คุมยิ้มราวเยาะเย้ย “ลองแกรอก่อนเถอะ ท่านลอร์ดลีโอโพลด์กำลังจะมา และในไม่ช้าจะถึงเวลาที่แกควรต้องเปิดปากพูด”

“อ้าาา ใช่เลย ท่านลอร์ดบิสเส็ทท์ ข้าน่ะรอไม่ไหว”

หากยามสามารถเอื้อมมือไปบีบคั้นลำคอของท่านบลัดฮันท์ผู้กวนโอ๊ยนี้ได้เขาก็คงจะทำ แต่คำสั่งบวกกับความเสี่ยงของการกระทำนั้นหยุดชะงักตัวเขา จากความที่ บลัดฮันเตอร์ หรือในคำแสลง บลัดฮันท์ เป็นนักล่ามีความเชี่ยวชาญในเรื่องของอสูรกลายพันธุ์เช่นกันกับการต่อสู้กับพวกมันจึงทำให้มีคำสั่งไม่ให้ใครเข้าไปในกรงขังของบลัดฮันท์เฒ่านี้คนโดดคนเดียว ถึงแม้ตัวมันจะถูกจับถูกหน่วงด้วยโซ่เหล็กก็ตาม

“ปิศาจในกรงนก?” สุภาพบุรุษกล่าวขึ้นมาในความมืด เขาวางเท้าลงตามขั้นบันไดฝุ่น เสียงฝีเท้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจนั้นทำให้แม้แต่แมงมุมเหนี่ยวเกาะบนรังหันตัวกกหลบ

ข่าวลืออบคลุมเหมือนละอองแห่งความลี้ลับติดตามตัวท่านลอร์ด ลีโอโพลด์ บิสเส็ทส์ ว่าด้วยการแต่งงานถึง 30 ครั้งมาในอายุตั้งแต่ 15 ถึง 32 ปีของเขา มันเล่ากันว่าท่านลอร์ดแต่งงานกับสาวสวยๆจากทั่วดินแดนเคิร์น บางครั้งลูแมน ที่น่าแปลกคือการที่ไม่มีใครเคยพบเห็นภรรยาเก่าของเขาเลยหลังแต่งงานใหม่ “เขาฆ่าภรรยาเก่าๆของเขาเมื่อไหร่ที่รู้สึกเบื่อ” คงได้ประนามไว้โดยศัตรูคู่แข่งทางการตลาดของเขา แต่กับคนใช้พวกเขาจะไม่พูดอะไรเลยสักคำ “เป็นอะไรไป? หาลิ้นไม่เจอ?” เพื่อนขุนนางเคยบอกตลกล้อคนใช้ในบ้านของท่านลีโอโพลด์ แต่มันคือเรื่องจริง

“ไปบอกเพื่อนๆยามของเจ้าว่าเราพร้อมจะเริ่มแล้ว” ลอร์ดลีโอโพลด์ปรับใบหน้าเข้มและแต่ละความนิ้วของหนวดเรียบเท่ากันไปบอกยาม ที่สุดแล้วเขาหันกลับมาจ้องยังบลัดฮันท์หัวเทา พ่นองไอแห่งความบันเทิงที่น่าหวาดผวาหวังมอบให้คลุ้งทั่วห้องขัง “ไม่นานก็ช้าคุณจะต้องหลุดปากแล้วบอกกับผมถึงเหตุผลที่คุณมายังเดวฟินเนีย ท่านเอริมอล อาร์มิเทจ” เสียงนั้นลอยผ่านเหล็กกรงขัง เสียงแห่งความเย็นชาและแทรกด้วยความคงมั่น ด้วยเหตุผลบางอย่างมันแฝงอารมณ์ความสนุกที่เขากำลังจะได้รู้สึกในอีกไม่กี่นาที

แต่ช่วงเวลาของความสงบชอนไชโดยพยาธิอารมณ์ปรารถนาจะข่มขวัญได้ถูกตัดจนสั้น แบ่งคัดออกจากกันไปต่างชุดเซ็ทของเครื่องไม้เครื่องมือ อุปกรณ์แห่งการทรมานคั้นหาข้อมูล พร้อมจำนวนของหมู่ยามที่มาเฝ้าดูกัน ทุกคนรวมถึงท่านลอร์ดเรียงรอบกรงขัง ยามสองคนช่วยกันหมุนพวงจับเปิดปฏิบัติงานกลไกซึ่งพลิกปรับระดับทัศนะของบลัดฮันท์อาร์มิเทจให้ตรงมาหานายท่านลีโอโพลด์และมิอาจหลบหนีคลาดตาไปไหนได้ ท่านลอร์ดจากนั้นจึงใช้คมมีดหมอตัดเสื้อของเขา เปิดผิวซีดเผือกขาวของเขาอาบแสงรุ่งสาง มันสว่างเกินจนแสบแก้วตาของบลัดฮันท์ที่เห็นโลกแตกต่างจากคนทั่วไปอยู่แล้ว สำหรับลีโอโพลด์ เอริมอลในตอนนี้เปรียบเสมือนกับผ้าใบของเขาพร้อมจะบรรจงวาด ระบายทั้งหมดในสีสุดโปรดของเขา แดงเลือด ลอร์ดลีโอโพลด์ยิ้ม บิดเพี้ยนเมื่อมองดูโดยตาพร่าๆนี้

“คุณจะกรีดร้องก็ตามแต่เลยนะครับ”

และนั่นจึงเริ่มต้นขึ้นของการทรมานเค้นหาคำตอบและความจริงจากนักล่าผู้อมนุษย์ บลัดฮันท์ มันเป็นในหลังเดือนแห่งสายฝนที่ศพของ เอริมอล อาร์มิเทจ ถูกค้นเจอ แผดเผา ชำแหละ เละเทะจนมิอาจระบุออกได้

.